مقدمه: تشخیص زودهنگام ضایعات پیش بدخیم و بدخیم مخاط دهان در بهبود پیش آگهی و طول عمر بیماران نقش قطعی دارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان درستی شک بالینی کلینسین به حضور ضایعات پیش بدخیم و بدخیم اپیتلیالی مخاط دهان از طریق تعیین میزان تطابق تشخیص افتراقی بالینی و هیستوپاتولوژیک و بررسی عواملی است که با کمک آنها احتمالا بتوان میزان عدم انطباق را کاهش داد.روش بررسی: از 650 پرونده موجود در بایگانی بخش پاتولوژی مربوط به سال های 89-1380 پرونده هایی که دارای حداقل یک تشخیص افتراقی بالینی با عنوان لکوپلاکیا، اریترولوکوپلاکیا، اریتروپلاکیا یا اسکواموس سل کارسینوما (SCC) بودند و نیز پرونده هایی با تشخیص میکروسکوپی قطعی به عنوان دیسپلازی یا یکی از انواع میکروسکوپیSCC  وارد مطالعه شدند. سپس با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون های t-test و Fisher exact مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: میزان تطابق تشخیص های افتراقی به طور معنی داری با افزایش سن بیمار بیشتر شد (p=0.047) ولی با توجه به جنسیت و محل ضایعه تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: کلینسین با مشاهده ضایعات مشکوک مخاطی به ویژه در زنان در هر محلی از حفره دهان زمانی که نتواند عامل محرکی برای ضایعه پیدا کند بایستی قویا به یک ضایعه پیش بدخیم یا بدخیم مظنون شده و از ضایعه بیوپسی تهیه کند.

زمینه: عفونت هلیکوباکترپیلوری از شایع ترین عفونت ها و از علل مهم ایجاد زخم و سرطان معده است و جزء فلور طبیعی دهان محسوب میشود.هدف: مطالعه به منظور ارزیابی تأثیر آسیب شناختی این باکبری بر مخاط دهان رت انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه تجربی در سال 1381 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. در این مطالعه 40 رأس رت به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند: در گروه های شاهد 1 و مورد 1 به ترتیب سرم فیزیولوژیک و سوش هلیکوباکترپیلوری بر روی لب ، گونه زبان و کام حیوان قرار گرف. در گروه های شاهد 2 و مورد 2 پس از برش دادن گونه ، سرم فیزیولوژیک و سوش هلکوباکترپیلوری در محل برش قرار گرفت. 15 روز بعد، از گونه ،لب ، زبان و کام نمونه برداری و لام های تهیه شده با دو روش هماتوکسیلین - ائوزین و گیمسا رنگ آمیزی شد.یافته ها: درهیچ کدام از گروه ها ارگانیسم مشاهده نشد و گروه های مورد 1 و مورد 2 به ترتیبدر مقایسه با شاهد 1 و شاهد 2 تغییر آسیب شناسی مخاط دهان نداشتند.نتیجه گیری : هلیکوباکترپیلوری توانایی کلونیزاسیون و ایجاد تغییر آسیب شناختی در مخاط دهان را ندارد.

مقدمه: دهان شویه ستیل پیریدینیوم از دسته آنتی سپتیکهای کاتیونیک و در گروه ترکیبات آمونیوم چهار ظرفیتی قرار داشته و دارای فعالیت سطحی می باشد. یک باکتریوسید کاتیونیک در PH=5-10 بر علیه باکتریهای g- و g+ می باشد و در بازار دارویی ایران بصورت محلول 2.5 درصد موجوداست. این دهان شویه بطور معمول برای کنترل عفونتهای سطحی دهان و حلق مورد استفاده قرار می گیرد.مواد و روشها: جهت بررسی آسیب های مخاطی این دهان شویه تحقیقی بر روی 84 نفر از دانشجویان داوطلب سطوح مختلف دندانپزشکی با دهان شویه ستیل پیریدنیوم موجود در بازار داروئی با دو غلظت 2.5 درصد و 0.025 درصد در دو زمان 1 و 3 دقیقه با روزی سه بار مصرف از طرف داوطلبین و معاینه افراد مورد نظر در روز چهارم و بررسی عوارض آن در فرم خاص تهیه شده صورت گرفت.یافته ها: ما حصل این بررسی عبارت است از: در داوطلبین استفاده کننده با غلظت 0.025 درصد در مدت 1 دقیقه 89.6 درصد بدون تغییر، 30.6 درصد اختلال چشایی، 37.5 درصد سوزش، 3.4 درصد سفید شدن مخاط و 3.4 درصد اروزیون داشتند.در داوطلبینی که از محلول 0.025 درصد برای مدت 3 دقیقه استفاده می کردند نتایج بصورت 16.9 درصد بدون تغییر، 38 درصد اختلال چشایی، 47.5 درصد سوزش، 19 درصد سفید شدن مخاط و 23.8 درصد اروزیون داشتند.کسانی که از محلول 2.5 درصد برای مدت یک دقیقه استفاده کردند صفر درصد بدون تغییر، 73.7 درصد اختلال چشایی، 54.5 درصد سوزش، 9 درصد سفید شدن مخاط و 100 درصد اروزیون داشتند و بالاخره کسانی که محلول 2.5 درصد را برای مدت سه دقیقه مورد استفاده قرار دادند صفر درصد بدون تغییر 90 درصد اختلال چشایی، 100 درصد سوزش، 100 درصد سفیدی مخاط، 100% اروزیون داشتند.نتیجه گیری: بدین ترتیب می توان نتیجه گیری نمود که آسیبهای مخاطی ناشی از مصرف این دهان شویه به غلظت بالا، مدت زمان مصرف و دفعات مصرف آن و اینکه پس از مصرف دهان را با آب بشویند یا نه، بستگی دارد و در ارتباط با واکنشهای ازدیاد حساسیت نیست.

زمینه و هدف: لیکن پلان بیماری مزمن پوستی ومخاطی است که با درصد شیوع 0.2-2 ذکر شده است. درنوع اروزیواین بیماری به دلیل همراه بودن با ضایعات زخمی و درد و سوزش، درمان الزامی است. متداولترین داروهای مصرفی در درمان لیکن پلان اروزیو دهانی کورتیکواستروییدها هستند که به دلیل عوارض دارویی نیاز به درمان با سایر روشها را دارد. لذا قرارشد تاروش درمان با کرایو که یک روش غیر دارویی دردرمان لیکن پلان اروزیو میباشد مورد بررسی قرار گیرد. روش بررسی: این مطالعه به صورت primary clinical study برروی 11 بیمار که شامل هفت زن وچهار مرد در محدوده سنی 27-67 سال با میانگین سنی 47 سال که دارای بیماری لیکن پلان اروزیو مخاط دهان بودند انجام شد. پس از پرکردن پرسشنامه مربوطه و اندازه گیری ضایعه و انتخاب پروب مناسب با اندازه، ناحیه، توسط عمل کننده منحمد گردید. ضایعات درهفته اول و دوم پس از درمان از لحاظ بهبودی، اریتم و التهاب، درد و سوزش مورد معاینه قرار گرفتند و در نهایت با استفاده از آزمون رتبه ای Wilcoxon نتایج بررسی شد. یافته ها: نتایج بدست آمده از طریق آزمون رتبه علامتی Wilcoxon حاکی از این است که کاهش اندازه ضایعه در هفته دوم نسبت به هفته اول از اختلاف آماری معنی داری برخوردار است (p=0.03)، کاهش اریتم و التهاب نیز در هفته دوم نسبت به هفته اول ازاختلاف آماری معنی دار برخوردار بود(p=0.007)  و همچنین کاهش درد و سوزش در هفته اول نسبت به قبل از درمان و در هفته دوم نسبت به هفته اول نیز اختلاف آماری معنی داری برخوردار بوده است (p=0.007). نتیجه گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه می توان این روش را به عنوان یک روش مفید و موثر، در درمان لیکن پلان اروزیو دهانی معرفی کرد.

سابقه و هدف: کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (OSCC)، ششمین سرطان شایع در جهان است. پودوپلانین یک گلیکوپروتیین شبه موسینی در ضخامت غشا است که در اندوتلیوم لنفاوی بیان شده اما در اندوتلیوم عروق خونی بیان نمی شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی بیان ایمونوهیستوشیمیایی پودوپلانین و بررسی لنفانژیوژنز در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان در مقایسه با مخاط نرمال دهان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، 40 بلوک پارافینه از بایگانی بخش پاتولوژی دهان، فک و صورت دانشکده دندانپزشکی بابل با تشخیص قبلی کارسینوم سلول سنگفرشی دهان و 40 نمونه از مخاط نرمال دهان که طی جراحی دندان عقل نهفته به دست آمده بود با حداقل التهاب از دید بافتی و هیستوپاتولوژی، وارد مطالعه شدند و بیان ایمونوهیستوشیمیایی پودوپلانین در سلول های اپی تلیالی دو گروه و تعداد عروق لنفاوی در آن ها مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت آنالیز داده ها از آزمون های Chi-sqaure، Mann-Whitney، Wilcoxon و Oneway ANOVA استفاده شد. یافته ها: اختلاف میانگین تعداد عروق لنفی در ناحیه تهاجم تومور در گروه OSCC (2/02±, 4/43) و در مرکز تومور (78/72±, 6/2) به لحاظ آماری معنادار بود (0/001>P). در بررسی بیان پودوپلانین از نظر کیفی بین دو گروه مشخص شد که در گروه OSCC بیان پودوپلانین در 23 مورد (57/5 درصد) بین 51 تا 100 درصد بوده است. در حالی که در گروه کنترل تنها 4 مورد (10 درصد) از نمونه ها این میزان بیان را داشته اند. بیان پودوپلانین در سلول های اپی تلیالی در کارسینوم سلول سنگفرشی به طور معنی داری بیش از مخاط نرمال دهان بود (0/001>P). استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نقش پودوپلانین را در پاتوژنز کارسینوم سلول سنگفرشی دهان مطرح می نماید.

سابقه و هدف: اپلاینس های ارتودنسی معمولاً با توجه به طول درمان طولانی، مدت زمان زیادی در تماس با مخاط دهان هستند و به دنبال تماس مداوم و اصطحکاک ایجاد شده، با مشکلاتی همراه هستند. این مطالعه با هدف بررسی سلول های اپیتلیال مخاط بیماران با اپلاینس ارتودنسی ثابت، انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، اسمیر از سه منطقه مجزا 150 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دندانپزشکی دانشگاه مازندران جمع آوری شد: منطقه A (لام A): مخاط دهان در معرض اصطکاک ناشی از براکت‎های ارتودنسی، منطقه B (لام B): مخاط دهان در معرض اصطکاک با لوله بر روی نوار ارتودنسی و منطقه C(لام C): مخاط دهان بدون اصطکاک، در واقع ناحیه پایین حفره دهان (ناحیه کنترل). جهت آنالیز هیستومورفومتری هر لام با رنگ آمیزی پاپانیکولائو با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرار گرفت و ناحیه هسته ای (NA)، سیتوپلاسمی (CA) و نسبت ناحیه هسته ای به سیتوپلاسمی (NA/CA) بر حسب میکرومتر مربع ثبت گردید. یافته ها: میانگین NA برابر 22/11±65/66 و میانگین CA برابر با 1846/53±717/37 و میانگین NA/CA برابر 0/010±0/037 میکرومتر مربع بود. اختلاف NA و CA بین لام ها معنی دار بود (0/001>p) (لام A

سابقه و هدف: اهمیت دیسپلازی دهان از این جهت است که درصدی از این ضایعات می توانند به سمت سرطان پیشروی کنند. با توجه به تحقیق انجام شده در سرطان پوست، به نظر می رسد فاکتور کمپلمان I در پیشرفت کارسینوم سلول سنگفرشی نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی بیان ایمونوهیستوشیمیایی فاکتور کمپلمان I بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه موردی- شاهدی، جامعه مورد مطالعه شامل بلوک های پارافینه مربوط به 30 نمونه مخاط دیسپلاستیک دهانی و 30 نمونه مخاط نرمال دهانی (به عنوان گروه کنترل) بود. مقاطع 4 میکرونی از بلوکها تهیه و به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی فاکتور کمپلمان I در آزمایشگاه پاتولوژی رنگ آمیزی شدند. در این بررسی درصد سلولهای رنگ شده و شدت رنگ پذیری آنها مورد توجه قرار گرفت. و با آزمون MANN-U-WHITNEY مورد قضاوت آماری قرار گرفت. سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: 25 مورد از نمونه های مخاط نرمال و 20 مورد از نمونه های مخاط دیسپلاستیک با این آنتی بادی رنگ نگرفتند. میانگین درصد سلول های رنگ گرفته در مخاط نرمال 1.5±4.1 درصد و در مخاط دیسپلاستیک 4.16±6.7 درصد بود. (P<0.1) بین مخاط نرمال و دیسپلاستیک دهان به لحاظ میانگین درصد سلول های رنگ شده، تفاوت آماری معناداری وجود نداشت. طبقه بندی نیمه کمی درصد سلول های رنگ گرفته نیز تفاوت آماری معنی داری بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان نشان نداد. به لحاظ شدت رنگ پذیری نیز تفاوت آماری معنی داری بین مخاط دیسپلاستیک و نرمال دهان مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد در شروع تغییرات پیش بدخیم در سلولهای مخاطی نقش فاکتور کمپلمان I محدود است. این امر در سایر ضایعات فکی- صورتی با قابلیت رشد فزاینده و تخریب موضعی نیز توسط سایر مارکرها به اثبات رسیده است.

مقدمه: یک گلیکوپروتئین غشایی در اتصالات سلولی است که در سطح سلولهای مختلفی یافت می شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه میان در لیکن پلان اروزیو، دیسپلازی اپیتلیالی و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (OSCC) به منظور مقایسه بیان این مارکر در یک ضایعه با احتمال پیش بدخیمی، یک ضایعه پیش بدخیم و یک بدخیمی بود. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی در10 نمونه لیکن پلان اروزیو (بدون دیسپلازی)، 5 مورد دیسپلازی و 20 نمونه OSCC به روش استاندارد Envision انجام شد. سپس شدت و وسعت رنگ پذیری CD44 و ضخامت اپیتلیوم رنگ گرفته، مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون کروسکال-والیس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 60% نمونه های OSCC رنگ پذیری متوسط به صورت غشایی و سیتوپلاسمی داشتند و بیش از 3/2 اپیتلیوم، رنگ گرفته بود. در همه نمونه های لیکن پلان، رنگ پذیری متوسط و شدید و بیشتر غشایی مشاهده شد. 3/2 ضخامت اپیتلیوم در همه این نمونه ها رنگ گرفت. رنگ پذیری در موارد دیسپلازی اپیتلیالی با افزایش شدت دیسپلازی، کاهش پیدا کرد و از الگوی رنگ پذیری غشایی، به سیتوپلاسمی و غشایی تغییر پیدا کرد. در 80% موارد دیسپلازی اپیتلیالی، 3/2 اپیتلیوم رنگ گرفته بود. با مقایسه میزان رنگ پذیری و در نظر گرفتن وسعت و شدت رنگ پذیری و همچنین ضخامت اپیتلیوم رنگ گرفته در لیکن پلان، دیسپلازی و SCC مشاهده شد که اختلاف معنی داری بین هیچ یک از گروهها وجود نداشت. (P-value>0. 05) نتیجه گیری: بیان CD44 در لیکن پلان اروزیو، دیسپلازی و OSCC تفاوت آماری معنی داری نداشت و این پروتئین احتمالا نمی تواند مارکر مناسبی جهت تأیید پیش بدخیم بودن لیکن پلان اروزیو و یا پیش بینی تهاجم در ضایعات پیش بدخیم و OSCC باشد.

اپی گلویک اتیل دو سیانوآکریلات، به عنوان چسب بافت جهت استعمال خارجی در زخمهای پوستی به کار می رود. در این تحقیق موثر بودن سیانو آکریلات به عنوان یک ماده چسبنده در فلپ های بدون کشش مخاطی مورد بررسی قرار می گیرد. در این راستا بیمارانی که جهت آلوئوپلاستی در فک بالا و پایین مراجعه کرده اند، انتخاب گردیدند. یک فلپ موکوپریوستال با ضخامت کامل مخاط بلند و لبه های تیز استخوان برداشته شد. سپس لبه های فلپ در جای خود برگردانده شد و با یک نگاهدارنده مخاط به شکل 8 در جای خود ثابت گردید. سیانوآکریلات به وسیله اپلیکاتوار و با روش برس زدن در دو لایه روی زخم مالیده شد. بیماران پس از سه، هفت و چهارده روز تحت معاینه قرار گرفتند. تعداد بیماران شامل سی بیمار مرکب از 19 زن و 11 مرد بودند. 17 مورد در ماگزیلا و 13 مورد ماندیبل تحت درمان قرار گرفتند. سن متوسط بیماران 62 سال بود. نتیجه تحقیق نشان داد اپی گلو می تواند به عنوان یک ماده اتصال دهنده جایگزین بخیه در فلپ های موکوپریوستال کامل که تحت کشش نیستند به کار گرفته شود.